“Trzebiatowski Zabytek”

Co wiemy o dziedzictwie materialnym naszej lokalnej ojczyzny? Jakie dziedzictwo pozostawili po sobie nasi poprzednicy? Ruszając z serią ukazującą zbiory trzebiatowskiego muzeum oraz dziedzictwo materialne mikroregionu, chcemy pokazać wyjątkowość naszego terenu. 

Zapomniany przez wieki trzebiatowski dzwon będzie pierwszym prezentowanym zabytkiem. Dzwoń po raz pierwszy odnotowany w literaturze w 2015 roku przez dr. Janinę Kochanowską na wieży ratusza, po wcześniejszym powiadomieniu o zabytku przez Pana Jacka Handora, który zauważył dzwon podczas prac na wieży ratuszowej. Tylko, że ratusz nie był jego prawdziwym domem. Odlany on został w lipcu 1663 roku przez trzebiatowskiego odlewnika grapenów (grapengiessera) zamieszkałego na Bollenburgu (wschodniej dzielnicy Trzebiatowa) – Friedricha Lüninga. Sam Lüning jest najpózniej odnotowanym na Pomorzu grapengiesserem. Zatrzymując się przy tym słowie wiemy, że odlewnictwo dzwonów było jego dodatkowym zajęciem ponieważ twórca dzwonów nazywany jest glockengiesser. Jak widać, jako wprawny brązownik mógł odlać również dzwon. Przy odlaniu dzwonu pomagał również kowal Joachim (Joachim Hammermeister. Gdy dzwon wrócił do kaplicy świętej Gertrudy, wrócił on na miejsce fundacji. A był on fundacją Samuela Gadebuscha i radnego miasta Jacoba Priebe. Prawdopodobnie został odlany na zastępstwo zniszczonego w wojnie 30letniej poprzedniego dzwonu z tego kościoła. Sama fundacja dzwonu wskazuje użytkowanie kaplicy w XVII wieku mimo rozebrania kompleksu szpitalnego. Nieznane są okoliczności przeniesienia dzwonu z kaplicy na ratusz, możliwą datą jest 1898 rok gdy kaplicę adaptowano na potrzeby istniejącego wokół cmentarza (a na pewno istniejącego w 1890 roku). Niestety trudno będzie usłyszeć dźwięk dzwonu z 1663 roku, gdyż w wyniku wykorzystania go do potrzeb ratuszowych, wykorzystano system młotkowy a lokalizacja serca nie jest znana. Do odlewania dzwonów wykorzystywano różne formy, jedna z takich form zachowała się w muzeum w Bambergu.